Οι ταινίες της εβδομάδας: Έλληνες σε διεθνείς παραγωγές, παπούτσια Nike και ασόβαροι εξορκισμοί

Πολλές ταινίες και αυτήν την εβδομάδα… Ας ξεκινήσουμε τις παρουσιάσεις μας με δύο ειδικές προβολές.

Ego

Στον πολύπαθο κινηματογράφο Ιντεάλ, για μια παράσταση μόνο, αυτό το Σάββατο, παρουσία του σκηνοθέτη, θα προβληθεί η ταινία «Ego», μια υπερπαραγωγή που έχει κερδίσει ήδη το κοινό της Αλβανίας. Η προβολή θα γίνει παρουσία του σκηνοθέτη Ντριλόν Χότζα.

Το Φωτογραφείο του Μπαμπά μου

Μια κούτα με φωτογραφίες και super 8 φιλμάκια κινητοποιεί το ενδιαφέρον την Καλλιόπης Λεγάκη για να αφηγηθεί την ιστορία του Έλληνα φωτογράφου Τάκη Τλούπα. Τίτλος του ντοκιμαντέρ: «Το φωτογραφείο του Μπαμπά μου».

H Γυναίκα του Τσαϊκόφσκι

Όταν θες να γνωρίσεις καλύτερα έναν σπουδαίο άντρα, μελετάς τη γυναίκα που του αφιερώνεται. Στην αντισυμβατική βιογραφία μέσα από τα μάτια της αριστοκράτισσας Αντονίνα Μιλιούκοβα, γνωρίζουμε τον Πιοτρ Τσαικόφσκυ, έναν από τους σπουδαιότερους συνθέτες της σύγχρονης ιστορίας.

Η ταινία «η Γυναίκα του Τσαϊκόφσκυ» περιγράφοντας τον τραυματισμένο ρομαντισμό της Ρωσίας, αναλύει τους κώδικες πίσω από τα εγκλημάτα που γίνονται στο όνομα της τέχνης. Το απαγορευμένο, το αδύνατο, η πατριαρχία χρησιμοποιούνται προς όφελος μιας αδύναμης αλλά αφοσιωμένης ηρωϊδας που ερωτεύεται πρώτα το ταλέντο, και κατ’ επέκταση τον άνθρωπο. Η ομοφυλοφιλία του συνθέτη, δυστυχώς, δεν αξιοποιείται σεναριακά ώστε να αποκωδικοποιήσει το εύθραυστο των ισορροπιών.

Flux Gourmet

Η συμμετοχή σε μια δράση σε κάνει αυτομάτως να ανήκεις κάπου; Μπορεί ακόμα και η ζωή να περιστρέφεται γύρω από μια παράσταση; Στο Flux Gourmet, ηχητικοί τροφοδότες μιας κολεκτίβας, αν όχι ερμηνευτές, χρησιμοποιούν την τροφή ως υλικό τέχνης, αναλύοντας ανατρεπτικά τα γνωστά ερωτήματα περί δημιουργίας και επιβίωσης.

Η προβοκατόρικη χρήση της τέχνης γίνεται η αφορμή για τη νέα δημιουργία του Πίτερ Στρίκλαντ.

Με αναφορές στην αρχαιοελληνική γραμματεία, η αλλοπρόσαλλη πραγματικότητα του δημιουργού αποτυπώνεται για ακόμα μια φορά με συνέπεια -και σε συνέχεια- που σε συμπαρασύρει.

Ένας φωτογράφος/δημοσιογράφος που λειτουργεί σας παρατηρητής καταστάσεων συμπεριφορών και ήχων στη βίλα μιας εικαστικού/chef, πάσχει από ανεξέλεγκτο μετεωρισμό. Οι αερισμοί του περιορίζουν αυτομάτως τις συνανάστροφές του. Σαν την οσμή που αυτή η πάθηση φέρει, ο ίδιος κολυμπάει σε μια θάλασσα από μολυσματικά σκατά, που αργά ή γρήγορα θα τον συμπαρασύρουν.

Με αναφορές στον Πητερ Γκριναγουέι και τον «Μάγειρα, τον Κλέφτη τη Γυναίκα του και τον Εραστή της», αλλά και αρκετές αυτοαναφορές στο «Barbarian sound studio», αυτή η αταξινόμητη ταινία βρίσκεται κάπου στο ανάμεσα της Σάρα Κέιν ή της Μαρίνα Αμπράμοβιτς και αποτελεί φόρο τιμής στον ήχο και τις συνειρμικές του συνδέσεις, κατευθυνόμενη από τη μοναξιά της αποστειρωμένης εικόνας.

Με την ελληνική γλώσσα να μοιάζει με επιβεβλημένο αφηγηματικό θόρυβο στις σκηνές του Μάκη Παπαδημητρίου, η δίγλωσση ταινία παρατηρεί τη διαδικασία χώνεψης, του συναισθηματικού πρηξίματος, της ερευνητικής -ως προς τα όρια των καλλιτεχνών- λαιμαργίας.

Η καλλιτεχνική ακεραιότητα όπως και η προέκταση των εξομολογητικών προβών, παιχνιδίζει ασταμάτητα με το φιλοσοφικό υπόβαθρο.

Με συνειρμική πρόφαση ότι η ταινία θα ενεργοποιήσει τη γεύση και την οσμή μέσω της μαγειρικής, την όραση και την ακοή να υποβοηθά την performance, to Flux Gourmet καταλήγει να είναι ένας ύμνος στην αφή, καθώς μετέχεις ψηλαφώντας νοητά με το σώμα σου -ως καταλύτης- σε ένα παράξενο πείραμα που παντρεύει και ειρωνεύεται τις τέχνες.

Η εξοργιστική ανικανότητα του κεντρικού ήρωα, ενός φωτογράφου, να θέτει όρια, θα τον οδηγήσει να γίνει το αντικείμενο μιας πολιτιστικής δράσης όπου στο πλαίσιο μιας κολονοσκόπησης θα ακούγονται οι συσπάσεις του εντερικού του συστήματος.

Η Εθελόντρια

Χωρίς την ουσιαστική αγάπη των παιδιών της, ιδιαίτερα του ενός γιου που απέχει σταθερά από τις κλήσεις skype, μια συνταξιοδοτημένη προσφάτως γιατρός θα μεταβεί σε ελληνική προσφυγική δομή για να προσφέρει φιλανθρωπικά τις υπηρεσίες της. Με φανερές δυσκολίες να συνεργαστεί με τους αυστηρούς κανόνες, η 65χρονη θα συναντήσει ένα προσφυγόπουλο στο οποίο θα προβάλλει τα εγγόνια που δεν απέκτησε ποτέ.

Η Κάρμεν Μάτσι ξέρει να αναγνωρίζει τα διακριτικά όρια των αντιφατικών ηρωίδων που έχει κληθεί να υποδυθεί. Στην «Εθελόντρια» υποδύεται τη Μαρίσα, ηρωίδα εμπνευσμένη από τη μητέρα της σκηνοθέτι Nely Reguera. Σε προσπάθεια αυτοανάλυσης και αυτό-κατανόησης, η δημιουργός και η πρωταγωνίστρια της, διαχωρίζουν επιτυχώς της διαφορές ανάγκης και αγάπης, υπό το πρίσμα ενός βαθύτατα πληγωμένου πρόσφυγα που θα ζήσει ελάχιστες στιγμές αγάπης και αποδοχής, το αντάλλαγμα όμως είναι η επιστροφή στην ανελεύθερη καθημερινότητα.

Με θεματικές ομοιογένειες με τη «Νηπιαγωγό», ταινία που αποτελεί remake παλιότερης παραγωγής από το Ισραήλ, η «Εθελόντρια» κρίνει αυστηρά τη φιλανθρωπική προσφορά και τα όρια της, μέσω της ιδιοτέλειας που επιμελώς κρύβεται πίσω της. Η Μαρίσα, μια γυναίκα σε πηγαία απόγνωση για ουσιαστική επαφή, προσφέρει για να λάβει από ένα παιδί που δεν έχει. Ας κρατήσουμε αυτό από μια ταινία που χάνει τον αγώνα στον ρυθμό, αλλά πριν τον τερματισμό της δείχνει τη μεγάλη καρδιά της.

Ο Εξορκιστής του Βατικανού

Ο αρχιεξορκιστής του Βατικανού κάποια στιγμή τα έβαλε με ένα αγοράκι. Αυτές τις εμπειρίες παρουσιάζει και η ταινία «Ο Εξορκιστής του Βατικανού».

Υπάρχουν κάποιες ταινίες που αδικούνται από την κατηγοριοποίηση τους. Η συγκεκριμένη για παράδειγμα είναι μια εξαιρετικής έμπνευσης παρωδία ταινιών εξορκισμού, που χρησιμοποιεί τα κακώς κείμενα της απαρχαιωμένης εκκλησίας για να διασκεδάσει τους θεατές με της ανούσιες υπερβολές, το ασύγχρονο Ιταλικό ντουμπλάρισμα και τις κακοβαλμένες σεναριακά πεποιθήσεις των βαθύτατα και άκριτα θρησκευόμενων. Δυστυχώς αυτοπροσδιορίζεται ως θρίλερ και αυτό μας κάνει να κατακεραυνώνουμε στο πυρ το εξώτερο αυτήν την προχειροφτιαγμένη ανουσιότητα.

Με πρόφαση το ερώτημα, «αν δεν υπήρχε το κακό, ποιος θα ήταν ο ρόλος της εκκλησίας», ο ιταλόφωνος αρχιεξορκιστής θέλει να επιβεβαιώσει τη σημαντικότητα των ιερών του πράξεων. Ενόσω τον κατευθύνουν οι ανώτεροι να επιλέξει τη διεθνή γλώσσα σε ένα κακότεχνο τέχνασμα μετάβασης στη διεθνή αγορά, σε άψογα αγγλικά με φορεμένη κακή ιταλική προφορά ο Ράσελ Κροου δεν ξέρει αν πρέπει να πάρει σοβαρά τον εαυτό του, και αυτό είναι στα υπέρ του. Στα κατά του, ότι επέλεξε να κάνει αυτή την ταινία.

Ο Άντρας στο Υπόγειο

Μια αποθήκη γεμάτη άσχημες αναμνήσεις πρέπει να πουληθεί. Και θα δοθεί σε αρνητή της ιστορίας, αντισημίτη απολυμένο καθηγητή. Μήπως οι ιδιοκτήτες χρειαζονται έναν τόσο φριχτό άνθρωπο στην αποθήκη τους για να μάθουν ποιοι αληθινά είναι;

Έχει πρόσωπα ή δημοκρατία; Ή υποστηρίζει αποκλειστικά ένα αφήγημα; Πόσο θα θέλαμε στον «Άνδρα στο Υπόγειο», να λαμβάναμε απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα. Δυστυχώς, στο υβρίδιο που προκύπτει από τον «Ο άγνωστος του πασίφικ χάιτς» (με όρους πολιτικής ιστορίας) και το δικό μας «ο εχθρός μου», θα γκρεμιστεί συθέμελα όταν κυριαρχήσει η αμηχανία με την κραυγαλαία σεναριακή σκαλωσιά στο τέλος. «Το μόνο μου λάθος είναι που αμφιβάλλω» θα πει αρκετές φορές ο ήρωας που υποδύεται ο Φρανσουά Κλιζέ, όπως κάνουν και οι ελάχιστα γοητευμένοι από τον προβοκάτορα. Η αμφιβολία όμως δεν λειτουργεί στα υπέρ της πλοκής και η ροή της ιστορίας σακουλιάζει.

Air: Κυνηγώντας Ένα Θρύλο

Στην American dream ιστορία, κυριαρχεί μια σκέψη: το να «μην μπερδεύουμε την απελπισία με το όραμα». Οι συνιδρυτές της Nike, εταιρίας που βασίστηκε στην ελληνική ρίζα της λέξης, θα στοχεύουν σε μια μεγάλη νίκη: να υπογράψουν τον τότε σχεδόν άσημο Μάικλ Τζόρνταν στην εταιρία τους με ένα τεράστιο ποσό. Το πείσμα της μητέρας του και η βαθύτατη γνώση της σπουδαιότητας του γιού της, θα την οδηγήσει σε μια σειρά από διαπραγματεύσεις που θα αλλάξουν τα οφέλη των χορηγούμενων αθλητών στα χρόνια που θα ακολουθήσουν.

Διάλογοι που ρέουν, βρίθουν από ρεαλισμό και σε κάνουν να ξεκαρδίζεσαι. Χαρακτήρες ελαφρώς γυαλισμένοι αλλά και πάλι ανθρώπινοι, με σφάλματα και αδυναμίες. Και μια ταινία γύρω από τον μέγα σταρ του αθλητισμού, τον οποίο σχεδόν δεν βλέπουμε. Αυτό είναι το «Air: κυνηγώντας ένα θρύλο», που φιλοδοξεί να νομιμοποιήσει στις συνειδήσεις μας τις αδικαιολόγητα υψηλές τιμές των παπουτσιών air Jordan (που προσωπικά τα θεωρώ περισσότερο σύμβολο στυλ, άνεσης και στάτους παρά παπούτσια με συλλεκτική αξία).

Με την Βαιόλα Ντέιβις για ακόμα μία φορά να σπονδυλοδένει υποκριτικά το προφίλ μιας γυναίκας που έζησε κυρίως στο παρασκήνιο, της μητέρας του μπασκετμπολίστα, και τους Τζέισον Μπέιτμαν και Ματ Ντέιμον να αποβάλλουν το καπιταλιστικό τσόφλι που κυοφορεί τους χαρακτήρες τους, έχουμε μια ταινία που μπορεί να θυμίζει δομικά το Οσκαρικό «Argo», όμως στην πραγματικότητα είναι μια οικογενειακή ιστορία θάρρους που υμνεί και το αμερικανικό όνειρο, και τον αθλητισμό, και ένα είδος άτυπης δικαιοσύνης του καθημερινού ανθρώπου απέναντι στο καπιταλιστικό φορμάτ.

Αν όμως αυτή η ταινία καταφέρνει κάτι μέγιστο, είναι πως δεν χρειάζεται να είσαι φαν των παπουτσιών του Τζόρνταν ή του αθλήματος του μπάσκετ για να την παρακολουθήσεις ξεκούραστα, καθώς είναι μια ανθρώπινη ιστορία για την οικογένεια και τη φιλοδοξία κόντρα στις αντιξοότητες και το απόλυτο success story, εκεί που ένα παπούτσι γίνεται φυσική εκδήλωση του ατόμου.

Super Mario Bros: Η Ταινία

Ο διάσημος ήρωας της Nintendo μας απασχόλησε πολλές φορές αυτήν την εβδομάδα: σε πρώτο πλάνο σε αυτήν την ταινία, σε δεύτερο πλάνο στη νέα παραγωγή του apple TV «Tetris». Οι Μάριο και Λουίτζι θα πέσουν σε μια αποχέτευση για να ανακαλύψουν ότι κάτω από τα «λασπόνερα» υπάρχει ένας νέος κόσμος.

Γλυκιά Καταστροφή

Νέο-συντηρητική ρομαντική ταινία που αποφεύχθηκε η δημοσιογραφική της προβολή και στηρίζεται σε ένα νεανικό στοίχημα που έχει να κάνει με την αποχή ή όχι από το σεξ. Ίσως επανέλθουμε με κριτική όταν θα βγει κανονικά στις αίθουσες.

www.ertnews.gr

Διαβάστε περισσότερα… Read More