Γιατί βλέπουμε τους γονείς μας στους διευθυντές μας

Κάθε πρωί που οι άνθρωποι πηγαίνουν στις δουλειές τους και κλείνουν την εξώπορτα του σπιτιού τους, νομίζουν ότι αφήνουν πίσω τους την οικογένειά τους. Συχνά κάνουν λάθος. Η μητέρα μας, ο πατέρας μας, τα αδέλφια μας, ζουν μέσα μας και βρίσκουν τον τρόπο να αναδυθούν σε όλες τις επόμενες σχέσεις μας, και στις εργασιακές.

Στις πρώτες μας σχέσεις, στην οικογένεια, μαθαίνουμε πώς να δημιουργούμε συμμαχίες, να επιβιώνουμε από συγκρούσεις, να επιλύουμε διαφωνίες και να εντασσόμαστε σε ομάδες αποφεύγοντας τον αποκλεισμό. Στην οικογένεια μαθαίνονται οι διαπροσωπικές δεξιότητες οι οποίες είναι απαραίτητες για τη διαχείριση της ζωής στο γραφείο. Όταν οι οικογένειες έχουν αποτύχει να διδάξουν στα παιδιά τους αυτές τις δεξιότητες, τα παιδιά δυσκολεύονται στο εργασιακό περιβάλλον. Άλλες φορές, βρίσκουν στη δουλειά τη θέση που είχαν αναλάβει στην οικογένεια.

Πώς ασυνείδητα αναπαράγουμε τα οικογενειακά δράματα στο γραφείο

Προκειμένου να επιβιώσουμε μέσα στις δυσλειτουργικές οικογένειές μας, αναπτύσσουμε κάποιες δεξιότητες οι οποίες συχνά γίνονται το κλειδί της επιτυχίας μας.

Αυτό συνέβη στην περίπτωση, μιας ατζέντισσας του θεάτρου, η οποία διαπίστωσε ότι το να φροντίζει τους ηθοποιούς και να υπερασπίζεται τα συμφέροντά τους, ήταν τόσο φυσικό όσο η αναπνοή. Ήταν η μεγαλύτερη από τα τρία αδέλφια σε μια οικογένεια όπου ο πατέρας ήταν αλκοολικός και η μητέρα απουσίαζε, αφήνοντάς την να φροντίζει τα δύο μικρότερα αδέλφια της.

 «Στην πραγματικότητα δεν μπορώ να θυμηθώ τη μητέρα μου, λέει. «Έχω την ανάμνηση μιας λαμπερής γυναίκας που μπαινόβγαινε περιστασιακά. Οι γονείς μας δεν ήταν παρόντες ποτέ και δεν ενδιαφέρονταν πραγματικά για μας».

«Έπιασα δουλειά ως γραμματέας σε έναν ατζέντη όταν ήμουν 18 ετών. Από τη στιγμή που άρχισα να ασχολούμαι με αυτούς τους εξαιρετικούς ανθρώπους, τους ηθοποιούς, που με είχαν τόση ανάγκη, δεν υπήρχε άλλη δουλειά για μένα. Ήταν η πιο εύκολη δουλειά του κόσμου.  Αναπαρήγαγα εντελώς τις σχέσεις στην  οικογένειά μου και απλώς τους φρόντιζα».

«Έτσι, έβρισκα τον πατέρα μου στον ηλικιωμένο αλκοολικό ηθοποιό και τη μητέρα μου σε κάποια λαμπερή, απόμακρη γυναίκα. Σιγά σιγά η φήμη μου μεγάλωνε. Ήμουν εξαιρετική στο να φροντίζω πολύ δύσκολες γυναίκες».

Από το παρελθόν της οικογένειας στο παρόν του γραφείου

Για πολλούς ανθρώπους, οι συνάδελφοι στη δουλειά μπορεί να προκαλέσουν μια σειρά από δυσάρεστα συναισθήματα, όπως φθόνο, απογοήτευση, δυσαρέσκεια και θυμό ή αντίθετα, στοργή. Ίσως όταν προκύπτουν τόσο δυνατά συναισθήματα και διαφωνίες  οι άνθρωποι θα πρέπει να προσπαθήσουν να αναλογιστούν σε ποιο δράμα ζουν: στο γραφείο (το παρόν) ή στην οικογένεια (το παρελθόν).

Ωστόσο στα μέλη της οικογένειας μπορεί να υπάρχουν και τα εξιδανικευμένα πρόσωπα. Και τότε θέλουμε οι εργασιακές μας σχέσεις να αναπαράγουν την ιδεατή μας άποψη για τις οικογενειακές σχέσεις. Το αφεντικό κάποιου μπορεί να γίνει ένας εξιδανικευμένος πατέρας, για παράδειγμα, ή οι συνάδελφοι μπορεί να προκαλέσουν τα ίδια αισθήματα φθόνου που είχατε για τα αδέλφια σας.

Αυτή ήταν η περίπτωση ενός 54χρονου συμβούλου πληροφορικής, ο οποίος βρισκόταν συνεχώς σε σύγκρουση με τον εαυτό του, καθώς είχε συνδέσει τον πατέρα του με τον διευθυντή του. Ο πατέρας του ήταν ένας νεαρός μετανάστης στο Ηνωμένο Βασίλειο που δημιούργησε μια πολύ επιτυχημένη καριέρα και έθεσε εξωπραγματικά υψηλά πρότυπα για τα παιδιά του.

Ο ίδιος λέει: «Υποφέρω πάρα πολύ από την έλλειψη επιδοκιμασίας. Επειδή δεν την έπαιρνα από τον πατέρα μου, έψαχνα συνεχώς. Παρόλο που εκείνος έχει πεθάνει, φαίνεται ότι αυτό συνεχίζεται. Τότε καταλήγω να αναζητώ αυτή την αποδοχή από τον προϊστάμενό μου, και  μπαίνω σε μια σχέση γονέα-παιδιού όπου τοποθετώ τον διευθυντή μου σε πατρικό ρόλο». Εξηγεί πώς συχνά ζητούσε έγκριση για αποφάσεις αντί να τις παίρνει απλώς. «Μέσα σου δίνεις μια μάχη. Ξέρεις ότι θα έπρεπε να είναι μια επαγγελματική αντίδραση, αλλά ορμάς σαν παιδί που ζητάει την αποδοχή από τον πατέρα του», λέει.

Οι άνθρωποι πολλές φορές ενεργούν με βάση τις φαντασιακές τους πραγματικότητες και αυτό είναι συχνά πηγή μεγάλης σύγχυσης και τριβής στην εργασία. Για παράδειγμα, ένας δημόσιος υπάλληλος, που ο φόβος του για την εξουσία και οι συγκρούσεις που προέκυπταν από αυτόν, τον έκαναν επιθετικό με τους διευθυντές του. Γεννήθηκε ως νόθος γιος μιας μητέρας από την εργατική τάξη, η οποία στη συνέχεια έστρεψε την προσοχή της στον άντρα που παντρεύτηκε και στη συνέχεια στα δύο παιδιά τους. Χωρίς δικό του πατέρα, αισθανόταν πάντα τον εαυτό του παρείσακτο, χωρίς κανέναν στο πλευρό του. Στην ενήλικη ζωή του αυτό σήμαινε ότι συχνά παρερμήνευε τις καταστάσεις στη δουλειά, πιστεύοντας ότι οι διευθυντές του ήταν εναντίον του.

«Πάντα ένιωθα λίγο φοβισμένος από την εξουσία, έχω την τάση να είμαι καχύποπτος και νιώθω συνεχώς ότι οι προϊστάμενοι με καταδιώκουν. Φοβάμαι και γίνομαι εριστικός γιατί η αντίδρασή μου στο φόβο είναι να θυμώνω».

Οι διευθυντές στον ρόλο του ψυχοθεραπευτή

Ειδικά οι επικεφαλής μπορεί να βρεθούν στο επίκεντρο της συναισθηματικής σύγχυσης που βιώνουν οι υφιστάμενοί τους. Οι εργαζόμενοι μπορεί να συμπεριφερθούν στους διευθυντές όπως θα έκαναν στους γονείς τους ή σε άλλα πρόσωπα εξουσίας στο περιβάλλον που μεγάλωναν. Οι διευθυντές μπορεί  να γίνουν ένα είδος συναισθηματικής χωματερής για τα ανεπίλυτα συναισθήματα και τις επιθυμίες των εργαζομένων. Η αντίδραση που προκαλούν, άθελά τους, μπορεί να είναι πολύ θετική αλλά και εξαιρετικά αρνητική.

Όπως και οι ψυχοθεραπευτές, έτσι και οι διευθυντές συχνά γίνονται αποδέκτες έντονων συναισθημάτων από τους υπαλλήλους τους. Μέρος της δουλειάς τους είναι να βρουν έναν τρόπο να το διαχειριστούν.

Οι ψυχοθεραπευτές έχουν εκπαιδευτεί στα έντονα συναισθήματα των ασθενών τους, ως μέρος του θεραπευτικού τους έργου. Όμως τα στελέχη δεν είναι ψυχοθεραπευτές και μπορεί να χρειάζονται κάποιον έμπειρο και έμπιστο για να τους βοηθήσει να κατανοήσουν τη συγκεχυμένη ή φαινομενικά παράλογη συμπεριφορά ενός υφισταμένου. Συνήθως, τα υψηλόβαθμα στελέχη των πολυεθνικών συνεργάζονται με τους Εργασιακούς Ψυχολόγους, προκειμένου να μπορέσουν να διαχειριστούν τα προβλήματα που προκύπτουν.

Πρόκειται για μεγάλο βάρος. Ιδίως όταν οι αποφάσεις που λαμβάνουν τα στελέχη, έχουν τεράστια επίδραση στο προσωπικό.

Πηγή: FINANCIAL TIMES

www.ertnews.gr

Διαβάστε περισσότερα… Read More