Οι ταινίες της εβδομάδας: Τα τέρατα και οι αγώνες πείνας παραμονεύουν από Μάιο σε Δεκέμβρη, κρύβοντας το ωραίο στην αιματοχυσία

Η επιστροφή τουΤοντ Χέινς στη μεγάλη οθόνη και η επιστροφή των «αγώνων πείνας» μοιάζουν αρκετές για να χορτάσουν τους θεατές αυτή την εβδομάδα. Στην πραγματικότητα όμως το μεγάλο θετικό πρόσημο της κινηματογραφικής εβδομάδας που ξεκινά την Πέμπτη 16 Νοεμβρίου 2023, παίρνει ένα τέρας, αυτό… το δια χειρός Χιροκάζου Κόρε-Έντα… και οι λοιπές ανεξάρτητες προτάσεις.

May/December

Ο τίτλος της ταινίας «May/December», δηλαδή Μάιος/Δεκέμβρης, είναι μια ποιητική απόδοση της σχέσης ανθρώπων που έχουν μεγάλη διαφορά ηλικίας, δηλαδή που το ένα μέλος είναι σε άνοιξη και το άλλο… σε χειμώνα. Η ταινία του Τοντ Χέινς εμπνέεται χαλαρά από την ιστορία της Μαίρη Κέι Λετουρνώ, Αμερικανίδας δασκάλας που καταδικάστηκε για τον βιασμό 12χρονου αγοριού το 1997, το οποίο και εν συνεχεία παντρεύτηκε. Τα ταμπλόιντ φιλοξένησαν πολλές φορές αυτήν την ιστορία.

Το «May December» καταπιάνεται με την εκ βαθέων έρευνα [και εν συνεχεία σχέση] μιας ηθοποιού με την πραγματική ηρωίδα που θα υποδυθεί στη μεγάλη οθόνη. Μια επίδοξη ηθοποιός, η Ελίζαμπεθ Μπέρι (Πόρτμαν), αποφασίζει να ταξιδέψει στη Σαβάνα της Τζόρτζια για να συναντήσει αυτό το ζευγάρι με τη μεγάλη διαφορά ηλικίας, καθώς θα υποδυθεί την καταδικασμένη κοινωνικά γυναίκα, που πλέον, αφοσιώνει τη ζωή της στην οικογένεια της και στην παρασκευή γλυκών. Σε κάθε κοινό τους πέρασμα από τον καθρέφτη [ή την αόρατη κάμερα αν προτιμάτε], η Ελίζαμπεθ θα γίνεται το κτήνος που όλοι θεωρούν την Γκρέισυ.

Η ταινία περιστρέφεται με σταθερότητα στις ηθικά γκρίζες ζώνες ενός ευαίσθητου θέματος και τις πολύπλοκες αντιπαραθέσεις. Η δομή του Νταγκλασκερκικού [αν όχι και Νταγκλασαρκικού] θεατρικού μελοδράματος επιτρέπει και στις δύο κορυφαίες ηθοποιούς να επιλέξουν το δύσκολο υποκριτικό μονοπάτι. Η αλληγορία με τη διάσωση των ειδών της τοπικής πεταλούδας δίνει ένα επιπρόσθετο βάθος στην ιστορία. Οι ελάχιστες κορυφώσεις κάνουν ακόμα πιο ασφυκτική την αναμονή που σε απορροφά.

Χωρίς ηθικολογίες ο Τοντ Χέινς φροντίζει να μας οδηγήσει σε ένα ταξίδι που αισθάνεται ασφαλής από την απόσταση που επιλέγει να παρακολουθεί τις ηρωίδες του. Απουσία σκανδαλοθηρικής διάστασης, αφοσιώνεται με αγάπη στις ηρωίδες και ιδιαίτερα στις αδυναμίες τους. Αφήνει συχνά τις ηρωίδες μπροστά από ένα καθρέφτη, τον τέταρτο τοίχο, το τρίτο μάτι αν προτιμάτε, και όσο περνάει ο χρόνος οι ομοιότητες τους γίνονται κραυγαλέες. 

Οι πεταλούδες έχουν τόσο ελάχιστο χρόνο ζωής, για αυτό έχει σημασία να μην είναι σε αιχμαλωσία. Με τόσο σοφό και διακριτικό αλληγορική τρόπο η ιστορία ξεδιπλώνεται μέσα από τα κλουβιά των σπιτιών και της ψυχής όλων των εμπλεκομένων. 

The Hunger Games: The Ballad of songbirds and snakes

Το πρίκουελ των «Aγώνων Pείνας» είναι λιγότερο άξιο της αναμονής του. Η χωρίς βάρος παρουσία της Rachel Zegler, οι ασπόνδυλοι χαρακτήρες που βασίζονται σε επαναλαμβανόμενα μοτίβa (αναγνωρίσιμα κυρίως σε τηλενουβέλες), και οι μεγάλες προσδοκίες από την πρώτη άξια ύμνων τριλογία σε αποκαρδιώνουν. Στα δύο πρώτα μέρη, η δράση κινείται αργά χωρίς να προστίθενται σημαντικές πληροφορίες από τη γνωριμία μας με τους χαρακτήρες, με τα περισσότερα γυρίσματα εντός περιορισμένου πλαισίου. Οι συμβολισμοί με τα φίδια είναι πρώτου επιπέδου, τα μουσικά νούμερα σχετικά αδιάφορα και ασύνδετα, οι ίντριγκες επίπλαστες. Η αναβίωση, ή για την ακρίβεια η εξήγηση της ιστορικής σημασίας της Περιοχής 12, μείωνει τις προσδοκίες και για τις υπόλοιπες δύο ταινίες (ίσως και τρεις) που θα ακολουθήσουν.

Αναλυτικότερο κείμενο με κάποια ελαφριά σπόιλερ θα αναρτηθεί με την πρεμιέρα της ταινίας στις ελληνικές αίθουσες.

Το Τέρας

Παρά τον αντιφατικό τίτλο της, η επόμενη ταινία είναι ξέχειλη από ανθρωπιά, γνήσια συγκίνηση και ελπίδα.

Ο μετρ του χαμηλότονου κινηματογραφικού μεγαλείου Χιροκάζου Κόρε-Έντα επιστρέφει με μια ακόμη σπουδαία δημιουργία που μοιάζει με επείγουσα επίκληση στην ανθρώπινη κατανόηση, την αποδοχή και την αγάπη. «Το τέρας» του τίτλου, φέρει την επίφαση ταινίας μυστηρίου, αρχικά με μια φωτιά που ξεσπά σε μια επαρχιακή πόλη. Το βάρος μετατοπίζεται στην ιστορία ενός μαθητή που αφήνει υπόνοιες ότι ο δάσκαλος του είναι βίαιος, και εν συνεχεία επαναπροσδιορίζει όλα τα δεδομένα της ιστορίας και των υπο-ιστοριών.

Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι η ποιητική δημιουργία, κάνοντας ομόκεντρους κύκλους, επιστρέφει στο σύμπαν του ανθρωπισμού, του ασιατικού νέο-ρεαλισμού και του ίδιου του του δημιουργού.

Τα δυνατά σημεία της ταινίας βρίσκονται πολύπλοκο αλλά στέρεο σενάριο και τις ερμηνείες των μικρών παιδιών που κλέβουν την παράσταση.

Ο πατέρας του στρατιώτη

1917. Πατέρας κατατάσσεται στον γαλλικό στρατό, προκειμένου να βρει τον 17χρονο γιο του, ο οποίος έχει επιστρατευτεί παρά τη θέλησή του και θα κάνει τα πάντα για να βγουν αλώβητοι από αυτήν την κόλαση. Στο «Ο Πατέρας του Στρατιώτη» παρακολουθούμε τον παραλογισμό του πολέμου μέσα από την (λιγότερο γνωστή) ιστορία των Αφρικανών (συγκεκριμένα Σενεγαλέζων) που εξαναγκάζονται να πολεμήσουν σ’ έναν πόλεμο που δεν τους αφορούσε. Η ιστορία μας θυμίζει την συνεισφορά των Αφρικανών τυφεκιοφόρων, που πολέμησαν και σκοτώθηκαν στα χαρακώματα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Πρόκειται για μια βαθιά ανθρώπινη δημιουργία που αναβαθμίζεται από την δυναμική παρουσία του Ομάρ Σι.

Ουρανός

Ο «Ουρανός» αποτελεί μια συγκινητική αφήγηση που απεικονίζει την ανθρώπινη επιβίωση σε ένα κρίσιμο ιστορικό πλαίσιο. Με επίκεντρο τις σχέσεις μιας ομάδας πέντε ανθρώπων το 1940-1941 [που προοικονομείται η τραγική τους κατάληξη], παρακολουθούμε τις ιστορίες και τις συνέπειες του πολέμου.

Η ταινία αναδεικνύει την ομορφιά των ανθρώπων και τις αντιφάσεις που προκύπτουν μεταξύ ζωής και θανάτου. O Τάκης Κανελλόπουλος επεμβαίνει αισθητά στο σενάριο του Γιώργου Κιτσόπουλου, εμποτίζοντας την ευαίσθητη παρατήρηση του. Η ταινία μέχρι σήμερα είναι ένα κόσμημα της ελληνικής κινηματογραφίας που πλέον έχει αποκατασταθεί ψηφιακά.

Εξέλιξη

Ένας καθηγητής σε πανεπιστημιακή κινηματογραφική σχολή θα ανέβει σε ανώτερη βαθμίδα. Καλεί τον πατέρα του να τον συνοδέψει στη Θεσσαλονίκη στην τελετή ορκωμοσίας. Στο ταξίδι θα έχουν την ευκαιρία να μιλήσουν ανοιχτά για ανείπωτα θέματα. Ίσως όμως αυτός ο διάλογος να είναι αφορμή για έναν μονόλογο αυτοκριτικής.

Ο Περικλής Χούρσογλου αυτοβιογραφείται με δημιουργική περιέργεια σχολιάζοντας τις ρουτίνες της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, την ξύλινη [κινηματογραφική] γλώσσα του εκπαιδευτικού συστήματος, τη δεύτερη ευκαιρία των δημιουργών μεταλαμπαδεύοντας τις γνώσεις τους στη νέα γενιά, τη δύναμη της μονάδας. Παράλληλα, εστιασμένος στην ανάγκη του δημιουργού για αποδοχή, καταπιάνεται κυρίαρχα με την ιστορία πατέρα/γιου που βιώνουν μια κακοφωνία ανείπωτων.

Τέσσερις Κόρες

Η Όλφα, μητέρα τεσσάρων κοριτσιών από την Τυνησία, βρέθηκε αντιμέτωπη με μια τραγωδία όταν οι δύο μεγαλύτερες κόρες της εξαφανίστηκαν για να ενταχθούν στο Ισλαμικό Κράτος.

Το ντοκιμαντέρ τοποθετείται στην Τυνησία και αναδεικνύει τις πτυχές της μνήμης, της μητρότητας και του χώρου που απομένει για τις γυναίκες εντός ενός πατριαρχικού πλαισίου. Ανάμεσα στην αναπαράσταση και τη μνήμη, η σκηνοθέτρια δημιουργεί έναν συναισθηματικά φορτισμένο χώρο όπου τα γεγονότα του παρελθόντος συγκρούονται με την αλήθεια του παρόντος. Με πλήρη επίγνωση της σχέσης μεταξύ ερευνητή και αντικειμένου, η οικογένεια της Όλφα μέσα από το ντοκιμαντέρ αποκτά χώρο για να διεκδικήσει επούλωση και αυτογνωσία.

Όλη η ομορφιά και η αιματοχυσία

Το «Όλη η ομορφιά και η αιματοχυσία» της Λόρα Πόιτρας, καταπιάνεται με τη ζωή της Αμερικανίδας φωτογράφου Ναν Γκόλντιν και τον αγώνα της κατά των συνταγογραφημένων οπιοειδών στις ΗΠΑ.

Οι εξαρτήσεις, τα αμύθητα κέρδη των φαρμακοβιομηχανιών, ο κρατικός παράγοντας και η συμμετοχή του σε τεράστια εγκλήματα της ανθρωπότητας έρχονται σε σύγκρουση με τη λογική, το συλλογικό ασυνείδητο, την υποταγή.

Οι ακτιβιστικές δράσεις, οι προσωπικές καταθέσεις, ο αγώνας για δικαιοσύνη αποκαλύπτουν τον κρυφό κόσμο της, προσφέροντας μια προσωπική εξιστόρηση που αναδεικνύει την αλήθεια και την ανθρώπινη δύναμη απέναντι στις παγκόσμιες φαρμακοβιομηχανίες.

www.ertnews.gr

Διαβάστε περισσότερα… Read More