«Φρένο» σε πισίνες και υπόσκαφα θέλει να βάλει η Σίφνος

Με μια φωνή οι Σιφναίοι δηλώνουν ότι πρέπει να μπεί ένα τέλος στην άνευ όρων και ορίων τουριστική ανάπτυξη, που τελικά πνίγει τις πραγματικές αναπτυξιακές δυνατότητες του νησιού.

Οι άνθρωποι ξεχνούν από που ξεκίνησαν. Εθίζονται με την λαμπερή εικόνα που βλέπουν στον καθρέφτη, αλλά είναι μια αντανάκλαση, συνήθως ψευδής. Κάπως έτσι αντιδρούν απέναντι στην “χήνα με τα χρυσά αυγά”, όπως θεωρούν τον τουρισμό. Εύκολο χρήμα, χωρίς κόπο και σκέψη, με όλα όσα συνοδεύουν την θερινή χαλαρότητα.   

Η Σίφνος ένα μικρό νησί βλέπει πλέον τον τουρισμό ως απειλή για το μέλλον  της. Τα προβλήματα που προκαλεί η εκτίναξη του τουριστικού ρεύματος είναι πολλά, εξηγεί ο Γιάννης Σπιλάνης, καθηγητής πανεπιστημίου Αιγαίου – διευθυντής του εργαστηρίου τοπικής και νησιωτικής ανάπτυξης. 

Το πως η τουριστική κίνηση δεν θα γίνει εμπόδιο στην ζωή των ανθρώπων είναι μια δύσκολη εξίσωση. Η μονομερής ενασχόληση με τον τουρισμό από την δεκαετία του ΄60 έχει καταστρέψει την γεωργία. Όλα έρχονται με τα πλοία δεν υπάρχει στοιχειώδης αυτάρκεια. Οι ανάγκες έχουν πολλαπλασιαστεί για νερό, μεταφορές, ηλεκτροδότηση, αποκομιδή απορρίμματα, παροχή υπηρεσιών υγείας. Αυτά είναι κάποια από τα προβλήματα που σωρεύει η τουριστική κίνηση σε νησιά, τα οποία εξ ορισμού έχουν πεπερασμένες δυνατότητες.   

Χρειάζεται να βρεθεί μια νέα ισορροπία και απαιτείται ένας νέος σχεδιασμός. Η γενική κυβέρνηση αποφασίζει για τα χωροταξικά σχέδια και πρέπει να επανεξετάσει το που και πως κατασκευάζονται παράνομες, ημιπαράνομες ή νομιμοποιημένες εκ των υστέρων εγκαταστάσεις. Δεν είναι δυνατόν ο καθένας να κτίζει όπου θέλει και μετά να απαιτεί υποδομές όπως νερό και ρεύμα, τονίζει ο κ. Σπιλάνης.

Όταν χωράφια χαρακτηρίζονται οικόπεδα και μετά υψώνονται ξενοδοχεία και πολυτελείς επαύλεις κάτι σημαίνει. Χάνεται η γη των κατοίκων και η κατοικία γίνεται πανάκριβη υπόθεση.

Το πρόβλημα της άναρχης τουριστικής ανάπτυξης κτύπησε την πόρτα των ευρωπαϊκών κρατών που προσβλέπουν στον τομέα αυτό.   

Στην Μαδέρα γνωστό τουριστικό προορισμό, οι ντόπιοι αδυνατούν πλέον να πληρώσουν τα υπέρογκα ενοίκια και ζούν σε εγκαταλελειμμένες αποθήκες, υπόγεια τρώγλες, ενώ σταδιακά σε διάφορες πόλεις της Πορτογαλίας αναπτύσσονται παραγκουπόλεις στα περίχωρα, χωρίς στοιχειώδεις υποδομές για εργαζόμενους, που δεν τους φτάνει ο μισθός για να ζήσουν. Την περασμένη εβδομάδα ο Πορτογάλος υπουργός Εξωτερικών Ζοάο Γκόμες Κρραβίνιο (João Gomes Cravinho), ανακοίνωσε ότι σταματά η χορήγηση χρυσής βίζας. Όπως είπε ήταν μια ένεση  για την οικονομία όταν βυθίστηκε στην οικονομική κρίση μετά το 2011, αλλά αυτές ήταν επενδύσεις χωρίς αντίκρισμα, προκάλεσαν πολλά προβλήματα και τώρα η χώρα θα επιδιώξει πραγματικές επενδύσεις, σε τομείς υψηλής τεχνολογίας και πράσινης ανάπτυξης.  

Στην Γαλλία το πρόβλημα της δυσεύρετης και ακριβής στέγης εξ’ αιτίας του Airbnb, έγινε τόσο οξύ, που έφτασε στο γαλλικό κοινοβούλιο στις 2 Μαΐου. Ενδεικτικά «Στο 3ο διαμέρισμα του Παρισιού, υπήρχαν 2.600 προσφορές για τουριστικές ενοικιάσεις και μόνο 55 προσφορές για κανονικές», καταγγέλλουν οι βουλευτές της διακομματικής επιτροπής, που ζητούν νομοθετικό φραγμό. Ειδικά στην νησιωτική χώρα που συγκεντρώνει πολλούς τουρίστες, όπως π.χ. στο νησί Oléron, δεν υπάρχουν γιατροί λόγω του υψηλού κόστους κατοικίας. Όπως αναφέρουν οι βουλευτές όλων των κομμάτων: «Οι εργαζόμενοι στον τομέα της υγείας είναι υποχρεωμένοι να αποδέχονται μισθώσεις διάρκειας 10 μηνών και στην συνέχεια το καλοκαίρι να κοιμούνται στα αυτοκίνητά τους, ώστε οι ιδιοκτήτες να μπορούν να νοικιάζουν τα πανάκριβα καταλύματα τους σε τουρίστες».[1] Στην Γαλλική Χώρα των Βάσκων, ένα δωμάτιο σε κοινόχρηστο οίκημα Airbnb κοστίζει 2.100 ευρώ τον μήνα, αλλά τον Ιούλιο και Αύγουστο, το σπίτι νοικιάζεται από 2.500 έως 3.000 ευρώ την εβδομάδα.

Από οικονομικής απόψεως το Airbnb δεν συμβάλλει ιδιαίτερα στα έσοδα της γενικής κυβέρνησης, καθώς οι περισσότεροι λειτουργούν παρανόμως, μέσω εξωχώριων εταιρειών π.χ. στην Κύπρο και το πιο σημαντικό βρίσκονται απέναντι από τα ξενοδοχεία, που έχουν επενδύσει στις επιχειρήσεις τους, καταβάλουν φόρους και απασχολούν εργαζομένους, με μισθούς και ασφαλιστικές εισφορές.

Το χειρότερο όλων είναι η συμπεριφορά της απληστίας που αναπτύσσεται στους ιδιοκτήτες και σε αυτό έχουν συμβάλλει εταιρείες εκμετάλλευσης ακινήτων, μεσιτικές εταιρείες, διογκώνοντας τις τιμές ενοικίων και αγοράς στέγης. Οι επενδύσεις στα ακίνητα αποτελούν μια φούσκα που περιμένει την επόμενη κρίση για να σκάσει. Κάποιοι θα πάρουν τα κέρδη τους και θα εξαφανιστούν. Οι νόμοι δημιουργούνται και υπάρχουν για να προστατεύεται το σύνολο της κοινωνίας από τυχοδιώκτες -καιροσκόπους, που εμφιλοχωρούν στους κόλπους της.   

Η κατασκευή νέων κατοικιών δεν πρόκειται να λύσει το παραμικρό πρόβλημα. Αφ’ ενός θα είναι πολύ υψηλού κόστους, αφ’ ετέρου θα επιτείνει το φαινόμενο. Ο μόνιμος πληθυσμός της χώρας δεν αυξάνεται. Τουναντίον συρρικνώνεται. Επομένως, οι ανάγκες είναι συγκεκριμένες και με δεδομένο ότι το 70% των Ελλήνων έχουν ιδιόκτητη στέγη, το 30% που συνήθως αφορά τους νεότερους θα πρέπει να μπορεί να βρίσκει στέγη με χαμηλά μισθώματα. Αυτό επιτυγχάνεται μόνον αν αναθεωρηθεί ριζικά η πολιτική του Airbnb. Καιρός να κατεβούμε από το άρμα προτού εκτροχιαστούμε.        

[1] Le Monde, by Claire Ané, French Parliament wants to address housing crisis by regulating Airbnb, 4-5-2023, https://www.lemonde.fr/en/france/article/2023/05/04/french-parliament-wants-to-address-housing-crisis-by-regulating-airbnb_6025402_7.html

www.ertnews.gr

Διαβάστε περισσότερα… Read More