Γιάννης Ναζλίδης: «Η τέχνη αν δεν κυβερνάει τα ωραία αισθήματα των ανθρώπων δεν έχει κανένα νόημα»

Χρώματα ζωηρά σε μια βιτρίνα, απεικονίζοντας ένα διάλειμμα χαράς βγαλμένα από ένα Εκκοκιστήριο Ιδεών…Συνδετικός κρίκος σε όλα αυτά είναι ο ζωγράφος και ποιητής Γιάννης Ναζλίδης.

Τμήμα της συλλογής των ζωγραφικών έργων του Ναζλίδη φιλοξενήθηκαν στις «Βιτρίνες τέχνης του ΟΤΕ» (βρίσκονται στο ισόγειο του κτιρίου του επί της οδού Καρόλου Ντηλ στο κέντρο της Θεσσαλονίκης), και εκτίθενται για λίγες μέρες ακόμη και σε γνωστό καφέ («Ζώγια-βιβλίο, τσάι και συμπάθεια») της πόλης.

Στα δύο σημεία θαυμάζει κανείς όμορφα έργα, ένα σωστό διάλειμμα χαράς, καθώς σκοπός του καλλιτέχνη είναι να γεννήσει με τα έργα του ωραία συναισθήματα.

«Η τέχνη παίρνει ένα πολύ σοβαρό ύφος, και λέει σοβαρά και βαθιά πράγματα και το ζήτημα είναι ότι ο κόσμος έχει ανάγκη να χαρεί, να αισθανθεί τα αισθήματα της φιλίας και της αγάπης και όχι να αυξήσει και να πολλαπλασιάσει τα διανοητικά του συστήματα. Έτσι τουλάχιστον νιώθω.

Η έκθεση αυτή γεννήθηκε πολύ καιρό πριν και είναι μια αγάπη ή ένα ενδιαφέρον που έχει κάποιος που δε θέλει να ζήσει με τα στάνταρ, τυποποιημένα κοινωνικά και έχει περισσότερη αγάπη για τα μηνύματα που στέλνει ο ουρανός, τα πάνω από τα «γήινα». Με το «τι γίνεται και τι κάνετε», «στο σπίτι όλοι καλά;», με αυτά δεν βγαίνει καμία άκρη στη διασκέδαση και στην ευτυχία του ανθρώπου. Αυτή η επανάληψη μίας καθημερινότητας που είναι φθηνή δεν κερδίζει τα αισθήματα των ανθρώπων, αυτά που κερδίζουν είναι πράγματα του πνεύματος που ακουμπούν πολύ ψηλότερα», όπως λέει ενώ ο κ.Ναζλίδης στέκεται και στην επιτακτική ανάγκη της επαφής των ανθρώπων με μορφές της τέχνης.

«Όχι μόνο ανάγκη, είναι επιτακτικότητα μεγάλη. Ο άνθρωπος για να ζήσει πρέπει να μιλάει με την ψυχή του, να έχει διάλογο με την ψυχή του. Η λογική δεν καταφέρνει και πολλά πράγματα εκτός από το να ορίζει με ακρίβεια τι πρέπει να ψωνίσουμε από το σούπερ μάρκετ. Η τέχνη αυτό πρέπει να κάνει, να συμβάλλει ώστε να είναι πιο εύκολη η ματιά στα πέραν των καθημερινών και να ξεσηκώνει αισθήματα που δεν ερεθίζονται από την καθημερινότητα».

Τι σημαίνουν όμως για τον ίδιο τα χρώματα;

«Έχουν μία γλώσσα παγκόσμια και οικουμενική η οποία ξέρει να μιλά άμεσα στους ανθρώπους. Τα χρώματα διασκεδάζουν, χορεύουν κι ερωτοτροπούν και με αυτόν τον τρόπο κάνουμε ένα ημίχρονο ανάπαυλας από την «καθημερινή» επαναληπτικότητα. Είναι ένα δώρο. Δεν είναι στην κατηγορία των πεζών πραγμάτων, είναι εξεγέρσεις, επαναστάτες και κάνουν κάτι θεάματα με τα οποία μπορεί κανείς να βλέπει τα θεάματα, το Θεό, να βλέπει δηλαδή πράγματα τα οποία δεν ζούνε μέσα στις καθημερινές λέξεις».

Σχολιάζοντας την ιδέα της έκθεσης διαφόρων έργων μέσα από τις βιτρίνες, αναφέρει ότι και ο ίδιος δέχτηκε με χαρά να παρουσιάσει τα έργα του, ενώ χαίρεται που μια τέτοια ιδέα γνωρίζει επιτυχία.

«Είναι μια ωραία ιδέα των υπευθύνων και του κ. Γιάννη (σ.σ. Αργυριάδη) που είναι υπεύθυνος. Ανοιχτή στα μάτια του κόσμο. Όταν μου ζήτησαν να κάνω κι εγώ το έκανα με ευχαρίστηση και χαίρομαι που αυτό έχει μεγάλη επιτυχία, ο κόσμος τα χαίρεται από ότι μου λένε, φωτογραφίζεται, μιλούνε γι’ αυτό γιατί όντως τα έργα που έχω εκεί, είναι έργα της ελευθερίας. Έργα τα οποία να χαμογελάσει ο καθένας που τα βλέπει.

Η τέχνη αν δεν είναι γενναιόδωρη, αν δεν κυβερνάει τα ωραία αισθήματα των ανθρώπων, κατά τη γνώμη μου, δεν έχει κανένα νόημα. Το ζήτημα είναι να ξεσηκώνει κανείς τα όμορφα συναισθήματα των ανθρώπων, να τα κάνει να χαμογελούν, να ζούνε ευτυχισμένοι να προοδεύουν την αδερφοσύνη και τη φιλία. Αυτά απέναντι στα κομπιούτερ και στα τεχνοκρατικά πράγματα ξέρουν να μιλούν πολλές περισσότερες γλώσσες από τις γλώσσες των μαθηματικών και των ολοκληρωμάτων».

Βαμβάκι… Εκκοκιστήριο Ιδεών! Από εκεί που ξεκίνησαν όλα

Στις Βιτρίνες του ΟΤΕ, κοντά στους πίνακες ζωγραφικής υπάρχει και το βαμβάκι, καθώς από εκεί ξεκίνησαν όλα και αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι για τον κ. Ναζλίδη. Το παλιό εκκοκιστήριο του πατέρα του Γιάννη Ναζλίδη, μεταμορφώθηκε σε ένα χώρο τέχνης, πολιτισμού που φιλοξενεί όμορφα project, καλλιτεχνικά προγράμματα, διαλέξεις, εκθέσεις με γνώμονα την άνθιση της τέχνης.

Για τον ζωγράφο και ποιητή η δημιουργία αυτού του χώρου έχει και ιδιαίτερη συναισθηματική αξία, πέρα από την επιθυμία να κάνει κάτι καλλιτεχνικό…

«Το Εκκοκιστήριο είναι μια πολύ σπουδαία βάση, είναι ένα παλιό εκκοκιστήριο βάμβακος του πατέρα μου το οποίο γύρω στο 1955 σταμάτησε να λειτουργεί. Πριν από δέκα χρόνια το βρήκα σε κακά χάλια, έτοιμο να καταρρεύσει και αποφάσισα για να ευχαριστήσω και να στείλω ένα δώρο στον πατέρα μου, που λείπει στον ουρανό για ένα «ταξιδάκι» αιώνιο.  και το ξαναέφτιαξα από την αρχή, με τη βοήθεια φίλων και ανθρώπων που συγκινήθηκαν από αυτό.

Σκέφτηκα ότι ήθελα να κάνω το εκκοκιστήριο ένα χώρο των καλών αισθημάτων δηλαδή να είναι ένας χώρος που να μιλάει για τα ευγενικά αισθήματα των ανθρώπων, για την καλοσύνη του, για πράγματα δημιουργικά και αυτό ήταν το θεμέλιο, ένας  κουμπαράς των καλών αισθημάτων. Αυτό ήθελα και αυτό έκανα. Έρχονται Έλληνες και ξένοι και χαίρονται αυτή τη λεπτότητα που «εκπέμπει» ο χώρος . Είναι ένα δημιούργημα που έγινε με τη δική μου επιθυμία, από τη δική μου διάθεση να πω στον μπαμπά μου «πατερούλη κάνω το παλιό σου εργαστήριο, το φτιάχνω».

Με ανάπαυσε πάρα πολύ αυτό, μου έδωσε τη δυνατότητα να πάω πιο βαθιά στον εαυτό μου, να βρω και να συναντήσω πράγματα που δεν είναι εύκολο να τα συναντήσει κανείς στην καθημερινότητα, Ήρθαν πόσοι άνρθωποι να με βοηθήσουν χωρίς καν να το ζητήσω, έμαθαν ότι συμβαίνει κάτι πουν έχει σχέση με την επιθυμία κάποιου να βγάλει χρήματα παρά να κάνει ένα χώρο που θα φιλοξενούνται τα πιο τρυφερά πράγματα των ανθρώπων. Έτσι κι έγινε και έγινε πολύ συμπαθής ο χώρος, εδώ. Αυτός ο χώρος φιλοξενεί πολύ πρωτότυπα project τα οποία δεν έχουν σχέση με κλασικά πολιτιστικά. Φέρνει χαρά στους ανθρώπους και βλέπουν μία εστία που δεν θέλει να κάνει τον έξυπνο , ούτε να θριαμβολογήσει, αλλά να πει ότι μπορούμε να κάνουμε τη ζωή μας πιο όμορφη. Το πιο σπουδαίο από όλα είναι η αγάπη, αν η αγάπη δεν υπάρχει να βράσω την τέχνη και τα καλλιτεχνήματα… «ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον», όπως γράφει ο Απόστολος Παύλος

Ο Γιάννης Ναζλίδης όπως λέει ήταν από μικρός «όχι των κανονικών πραγμάτων», καθώς του άρεσαν πράγματα που ξεπερνούσαν τα τυπικά. Σπούδασε οικονομικά και νομική, ωστόσο δεν ακολούθησε τους κλάδους αυτούς, ενώ όσον αφορά τη ζωγραφική λέει: «Η τέχνη ήταν η θέαση ενός κόσμου που λείπει από την καθημερινότητα παίρνω τα μολύβια και τα ζωγραφικά μου εργαλεία και κάνω ότι κάνω που μου έρχεται σαν δώρο. Αυτά που με ενδιαφέρουν είναι  ο ντανταΐσμός και οι σουρεαλιστές, αυτοί που ανακατεύουν το πραγματικό με το υπερ-πραγματικό, που λένε πράγματα ακατανόητα αλλά εξαιρετικά ενδιαφέροντα».

www.ertnews.gr

Διαβάστε περισσότερα… Read More