Fingernails: Συνέντευξη του δημιουργού της ταινίας Χρήστου Νίκου

Στα νύχια κρύβονται πολλά μυστικά που για την επιστήμη είναι αλάθητοι κριτές της ανιδιοτελούς (αλλά μετρήσιμης) αγάπης. Η Άννα κάπου μέσα της πιστεύει (αν και ανήκει στους ευεργετημένους που πέρασε το βίαιο τεστ αγάπης), ότι ίσως η αγάπη είναι πιο ανοιχτή στις αποτυχίες και -ακόμα καλύτερα- μάλλον τροφοδοτείται και από μια κάποια αμφισβήτηση. Αυτή είναι εν συντομία η υπόθεση της ταινίας Fingernails που ξεκινάει να προβάλλεται στους κινηματογράφους και στην πλατφόρμα της Apple TV.

Στο Φεστιβάλ του Λονδίνου συναντήσαμε τον σκηνοθέτη Χρήστο Νίκου. Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του έχει διεθνές καστ, παραγωγό την Κέιτ Μπλάνσετ και μια πολύ μεγάλη καρδιά, όπως θα καταλάβετε και από τη συζήτηση που ακολουθεί.

Ο σκηνοθέτης Χρήστος Νίκου με τον Αλέξανδρο Ρωμανό Λιζάρδο

–Πέρα από τα προφανή, το «Fingernails» είναι μια ταινία για τις συνέπειες της αμφισβήτησης της επιστημονικής έρευνας ως μοναδικού και αλάθητου εργαλείου και της υποταγής ατόμων άκριτα στους κανόνες αυτής.

-Γενικά θέλαμε να δημιουργήσουμε μια ταινία για την αγάπη. Και να την προσεγγίσουμε με έναν τρυφερό τρόπο. […] Προσπαθήσαμε να κάνουμε κάτι που να μην είναι αποκλειστικά σαρκαστικό, καθώς δεν επιθυμούσαμε να σατιρίσουμε κάτι, αλλά θέλαμε να δείξουμε πώς οι άνθρωποι ουσιαστικά αμφισβητούν πράγματα, πώς οι άνθρωποι θέλουν να ξέρουν τα πάντα και πώς προσπαθούν να γνωρίζουν τα πάντα. Νομίζω δεν μπορούμε να γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα για την αγάπη. Δεν μπορούμε να την εξετάσουμε επιστημονικά ή να την αναλύουμε λέγοντας «η αγάπη είναι αυτό». Η αγάπη είναι κάτι που απλά το νιώθουμε, που θέλουμε να το νιώσουμε. Μερικές φορές απλά το κάνουμε projection σε άλλους ανθρώπους επειδή θέλουμε στην πραγματικότητα να νιώσουμε κάτι. Και ναι, φυσικά την αμφισβητούμε και το θέλουμε να είμαστε ακριβώς σίγουροι [για ζητήματα καρδιάς], αλλά στην πραγματικότητα δεν χρειάζεται να είσαι και τόσο σίγουρος.

-Έχει ενδιαφέρον ότι στην ταινία η στατιστική και η ποσοτικοποίηση των συναισθημάτων επιβάλλει νέους κανόνες. Είναι σαν να καταστρέφεται το σύμπαν, στην περίπτωση που το κομπιούτερ θεωρήσει ότι μια σχέση είναι καταδικασμένη. Αυτό υπογραμμίζει τη δική μας εμπλοκή με τις συσκευές που θεωρούμε ότι μας λένε την αλήθεια.

-Ναι, ουσιαστικά αυτό προσπαθούμε να δείξουμε αρκετά μέσα από την ταινία. Αφήνουμε την τεχνολογία και τις συσκευές να μας δώσουν απαντήσεις σε πάρα πολλά ζητήματα τη ζωής και, κατ’ επέκταση, και για την αγάπη. Δηλαδή, για παράδειγμα, αφήνουμε έναν αλγόριθμο σε ένα dating app να μας πει ποιοι είναι οι άνθρωποι που θα πρέπει να προσεγγίσουμε – και μάλιστα θέλουμε να ξέρουμε και τα πάντα προκαταβολικά. Στην πραγματικότητα δεν πρέπει να ξέρουμε τίποτα. Είναι πάρα πολύ ωραίο να εκπλήσσεσαι από έναν άνθρωπο. Είναι πάρα πολύ ωραίο να συναντάς έναν άνθρωπο ο οποίος θα σου δημιουργήσει κάποια συναισθήματα τα οποία δεν περιμένεις. Νομίζω ότι αυτό χρειαζόμαστε. Περέπει να προσεγγίζουμε λίγο τα πράγματα με το ένστικτό μας και όχι μέσα από μία συσκευή. Πλέον [σε ένα touch screen] κάνουμε δεξιά και αριστερά με τα δάχτυλά μας και με τα νύχια μας για να μάθουμε μια απάντηση. Οι συσκευές είναι αυτή τη στιγμή προέκταση των δαχτύλων μας. Γι’ αυτό και άλλωστε αποκαλούμε την ταινία μας «Νύχια», δηλαδή «Fingernails» (δεν μας αρέσει ο ελληνικός τίτλος είναι αλήθεια), και κατ’ επέκταση [βάσει σεναρίου] ξεριζώνουμε τα νύχια για να μπορέσουμε να δώσουμε απαντήσεις για την αγάπη με αυτό το τεστ.

–Αν χωρίς συνέπειες μπορούσες να δημιουργήσεις ένα τεστ για την αγάπη, τί θα περιλάμβανε αυτό;

-[Ένα σωστό τεστ] νομίζω απλά θα έπρεπε να περιλαμβάνει την αλήθεια μας. Δεν θα μπορούσαμε ποτέ να κάνουμε ένα τεστ για την αγάπη. Όπως είπα και νωρίτερα, είναι αδύνατο να αναλυθεί [επιστημονικά] η αγάπη. Την αγάπη απλά τη νιώθουμε. Το «τεστ» πρέπει να προκύπτει από το ένστικτό μας, από την καρδιά μας, από το μυαλό μας και να είναι κάτι αληθινό. Και νομίζω επίσης ότι η αγάπη είναι κάτι το οποίο δεν το αποδεικνύουμε κάποια στιγμή, ακόμα και με ένα δαχτυλίδι που φοράμε επειδή παντρευόμαστε και πιστεύουμε ότι αυτό είναι και το αποδεικνύουμε σε όλον τον κόσμο, στην κοινωνία γύρω μας, αλλά είναι κάτι το οποίο ουσιαστικά πρέπει να δουλεύουμε και να δουλεύουμε, να δουλεύουμε καθημερινά σε αυτό.

–Ωραία, ας δούμε τώρα το κομμάτι του έρωτα, γιατί υπάρχει μια τοποθέτηση ξεκάθαρη στην ταινία, την οποία θα ήθελα να μου την αμφισβητήσεις ή να μου την επικυρώσεις με κάποιον τρόπο, ότι δεν μπορούμε να ερωτευτούμε 2 ανθρώπους ταυτόχρονα.

-Η ταινία δεν παίρνει αυτή τη θέση. Το ινστιτούτο παίρνει αυτή τη θέση. Εγώ δεν πιστεύω αυτό. Πιστεύω ότι φυσικά μπορείς να ερωτευτείς δύο ανθρώπους ταυτόχρονα, μπορείς να ερωτευτείς μάλλον και πολλούς ανθρώπους ταυτόχρονα, μπορείς να ερωτευτείς πολλούς ανθρώπους με διαφορετικό τρόπο. Και νομίζω ότι φυσικά είμαστε οι αποφάσεις μας, οπότε θεωρώ ότι πρέπει να πάρουμε τα ρίσκα μας, τις αποφάσεις μας και να κυνηγούμε όσα πράγματα θέλουμε να ζήσουμε.

–Και πρέπει να συμβουλευτούμε και τον Χιου Γκραντ!

-Αυτό είναι το μόνο δεδομένο! Πρέπει να τον συμβουλευτούμε 100%, γιατί είναι ο μοναδικός ο οποίος ξέρει τι ακριβώς είναι η αγάπη… (σ.σ. Στην ταινία βλέπουμε στην επιγραφή ενός κινηματογράφου που κάνει ρετροσπεκτίβα σε ταινίες του Χιου Γκραντ την παραπάνω θεώρηση). Έχουμε φυσικά αυτή τη σκηνή στην ταινία που γίνεται αυτή η ρετροσπεκτίβα σε ταινίες του Χιου Γκραντ, γιατί είναι ο μοναδικός που ξέρει τι είναι η αγάπη. Νομίζω σε κάθε ταινία στο τέλος τα καταφέρνει και φεύγει με το κορίτσι που φλερτάρει· αυτό ίσως κάνει λίγο science fiction τις ταινίες του. Εγώ όταν ήμουνα μικρός και έβλεπα το «Μια Βραδιά στο Notting Hill» θυμάμαι ότι έλεγα πως μια μέρα θα ήθελα να το ζήσω και εγώ αυτό, να ανοίξω ένα βιβλιοπωλείο και να έρθει μια χολιγουντιανή σταρ και να μου πει «σε αγαπώ και θέλω να ζήσω μαζί σου» και όλα αυτά. Ναι, δεν ξέρω μου φαίνεται τόσο πολύ…

–Ναι, αλλά ζεις το τζάνκετ τώρα που είχαν στην αρχή του Νότινγκ Χιλ. (σ.σ. στο «Μια Βραδιά στο Notting Hill» ο Χιου Γκραντ συναντά ξανά στο junket, δηλαδή στον χώρο όπου κάνουν προωθητικές συνεντεύξεις, τη Τζούλια Ρόμπερτς και παριστάνοντας τον δημοσιογράφο τής δείχνει την αγάπη του.)

-Όχι, αυτό γίνεται μετά… Πρώτα την έχει συναντήσει στον δρόμο, που της ρίχνει την πορτοκαλάδα!

-Σου επιτρέπω τη διόρθωση, γιατί έχεις εξειδικευτεί στις ρομαντικές κομεντί! Αληθεύει ότι τον προσεγγίσατε για να παίξει στην ταινία;

-Τον προσεγγίσαμε για να παίξει τον ρόλο που πήρε τελικά ο Λουκ Γουίλσον, γιατί θέλαμε να κάνουμε λίγο αυτό το inside joke, με το ο ιδιοκτήτης του ινστιτούτου αγάπης να είναι ο Χιου Γκραντ, καθώς «είναι ο μοναδικός που ξέρει [από αγάπη]», αλλά ενώ το σενάριο του άρεσε, δεν ήθελε να το κάνει, γιατί ένιωσε ότι ήταν κάπως μικρός ο ρόλος για αυτόν, οπότε μετά δημιουργήσαμε τη σκηνή με τη ρετροσπεκτίβα στον Χιου Γκραντ. Θυμάμαι, ήμουνα στο Τορόντο εκείνη τη στιγμή και μόλις πήραμε απορριπτικό από εκείνον. Εκείνη την ημέρα περνούσα έξω από ένα σινεμά και είδα που γράφανε – γιατί στο εξωτερικό και ιδιαίτερα στην Αμερική, έχουνε εκτενώς αυτές τις μεγάλες μαρκίζες (billboards)… Και είδα που γράφανε κάτι αντίστοιχο για μια άλλη ταινία. Μόλις το είδα είπα «οκ, θα γράψουμε για τον Χιου Γκραντ εκεί».

–Σε μια σκηνή της ταινίας, το πρωταγωνιστικό δίδυμο σκαρφίζεται ένα ρομαντικό αναληθές σενάριο δικής τους γνωριμίας που ακούγεται πολύ ρομαντικό, ότι ήθελαν να νοικιάσουν μαζί το «Πρόγευμα στο Τίφανις» και κατέληξαν να το βλέπουν μαζί. Με αφορμή αυτό να ρωτήσω αν ανήκεις, όπως και εγώ, στη γενιά που γαλουχήθηκε από την κουλτούρα της βιντεοκασέτας.

-Πάρα πολύ νομίζω. Κινηματογράφο έμαθα από τις βιντεοκασέτες. Θυμάμαι ότι πήγαινα στο βιντεο κλαμπ… Τότε έμενα ανάμεσα Μεταξουργείο και Κολωνό και πήγαινα σε ένα συγκεκριμένο βίντεο κλαμπ κάθε μέρα, κάθε μέρα όμως, έπαιρνα 3 ταινίες σχεδόν την ημέρα και έβλεπα. Αυτός ήταν ο τρόπος που αγάπησα το σινεμά οπότε δεν ξέρω, νομίζω ότι είμαστε πάρα πολύ συνδεδεμένοι με αυτό.

–Τις Spice Girls (τις οποίες αναφέρεις στην ταινία) τις αγάπησες;

-Τις Spice Girls ποτέ δεν τις αγάπησα. Θυμάμαι ότι όταν είχα δει το πρώτο βίντεο κλιπ, αυτό που τρέχανε μέσα σε ένα…

-Αναφέρεσαι στο «Wanna Be»;

-Αυτό! Θυμάμαι ότι, είχα ένα [celebrity] crush για τη Βικτόρια Μπέκαμ, δεν ξέρω γιατί. Στην ταινία όμως δεν αναφερόμαστε σε αυτή. Εν τέλει χρησιμοποιούμε την Ginger Spice, που δεν θυμάμαι ποια είναι, είναι η Τζέρι Χάλιγουελ ή όχι;

–Ναι [σωστά]. Είδες το γνωστικό επίπεδο στις Spice Girls, πώς εξελίσσεται… Πηγαίνοντας όμως τώρα ξανά στην ουσία της ταινίας, γιατί καταφέρνει με εξαιρετικά ειρωνική ματιά να μιλήσει για την πηγαία αγάπη και βλέπω ότι λανθασμένα πάρα πολλοί συνδέουν τον κινηματογράφο σου με τον κινηματογράφο του Γιώργου Λάνθιμου, που το μόνο κοινό που έχουν είναι, ίσως, «το μη προσδιορίσιμο», το οποίο μας αναπτύσσει μια θεωρία, το υποθετικό ερώτημα. Πώς αισθάνεσαι βλέποντας αυτή την παρανόηση; Πώς την αντιλαμβάνεσαι;

-Κοίτα, σίγουρα δεν είναι ευχάριστο, από την άποψη ότι δεν νομίζω ότι ούτε ο Γιώργος θα το ήθελε αυτό (δηλαδή δεν ξέρω, δεν έχω μιλήσει μαζί του). Με τον Γιώργο [σ.σ. αν και είχαν συνεργαστεί στο παρελθόν] δεν ήμασταν ποτέ φίλοι. Έχω να τον δω πάνω από 10 χρόνια… Τον είχα δει 1- 2 φορές μετά τον «Κυνόδοντα», [έκτοτε] δεν είχαμε επαφή. Δεν νομίζω ότι έχουμε κάποια [κινηματογραφική] συγγένεια στο σινεμά που κάνουμε. Ο Γιώργος αυτή τη στιγμή έχει ξεφύγει τελείως καλλιτεχνικά. Κάνει πολύ διαφορετικά πράγματα. Κάνει πραγματικά έναν πολύ καλό κινηματογράφο. Έχει μια πάρα πολύ συγκεκριμένη ταυτότητα και μια πολύ συγκεκριμένη οπτική, την οποία φυσικά τη θαυμάζουν πάρα πολλοί δημιουργοί και πάρα πολλοί άνθρωποι σε αυτόν τον κόσμο, αλλά νομίζω ότι εμείς κάνουμε κάτι πολύ διαφορετικό. Δεν θέλω να πω ότι το ένα είναι αυτό ή το άλλο είναι το άλλο. Νομίζω ότι έχουμε σίγουρα πολύ πιο τρυφερή προσέγγιση, αλλά θα το αφήσω απλά εκεί. Τώρα, φυσικά είναι [αυτό είναι] λίγο τεμπέλικο· η τεμπέλικη δουλειά των δημοσιογράφων να μην θέλουν να ψάξουν λίγο παραπάνω. [Ίσως] επειδή είμαστε και οι 2 από Ελλάδα να μας συγκρίνουν επειδή έχουμε κοινό τόπο, [ίσως] επειδή κάνουμε και οι δύο πιο conceptual stories. [Υπό αυτό το πρίσμα] ναι, είναι το ίδιο πράγμα. Οι αναφορές μου όμως δεν «πατάνε» στο σινεμά του Γιώργου και επίσης δεν νομίζω ότι μπορώ να κάνω κάτι ανάλογο.

–Πώς θα μπορούσες να πετάξεις ένα punch line για να πείσεις και τον πιο μη θερμό υποστηρικτή του κινηματογράφου να πάει να δει την ταινία σου στο σινεμά;

-Πρέπει να πάνε να τη δούνε, στην Ελλάδα έχει κινηματογραφική διανομή από τη FeelGood. Και πρέπει να τη δούνε, γιατί πρέπει να στηρίξουμε τους κινηματογράφους. [Η ταινία διανέμεται παράλληλα και τηλεοπτικά στην πλατφόρμα της Apple από τις 3 Νοέμβρη. Μακάρι, μακάρι, μακάρι να πάνε να το δούνε στον κινηματογράφο, γιατί […] ο κινηματογράφος είναι κάτι μαγικό. Το να είμαστε μέσα σε μια αίθουσα, μαζί με τόσους άλλους ανθρώπους, και να νιώθουμε… Η πανδημία μάς […] έκανε [να έχουμε] ακόμα πιο στενή την επαφή με τις τηλεοράσεις. Αλλά νομίζω ότι πρέπει να επιστρέψουμε εκεί [στον κινηματογράφο]. Πρέπει να επιστρέψουμε εκεί που μάθαμε όλοι να βλέπουμε σινεμά, στις αίθουσες.

–Και ιδιαίτερα στην Ελλάδα όπου κλείνουν όλες οι αίθουσες [για να γίνουν ξενοδοχεία]… Σε ευχαριστώ πάρα πολύ. Ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου και που συντονιστήκαμε και καλή πρεμιέρα για απόψε.

@alexlizardos Η ταινία #fingernails κάνει πρεμιέρα αύριο στους κινηματογράφους και σε γνωστή πλατφόρμα. Είναι μια ζεστή και παράξενη μελέτη της αγάπης στις μέρες που τα δάχτυλα μας και η τεχνολογία επιλέγουν συντρόφους ακόμα και όταν η καρδιά λαμβάνει αλλά μηνύματα. #jessiebuckley #RizAhmed #jeremyallenwhite #christosnikou #stavrosraptis @Dafni Scaglioni @apollonbollas @ERT NEWS @feelgood_entertainment ♬ πρωτότυπος ήχος – alexlizardos

www.ertnews.gr

Διαβάστε περισσότερα… Read More